Presio mediatikoaren eta audientziak lortzeko grinaren bidez, distopia ari da kontakizun sozialaren eta gaurkotasunaren jabe egiten, informazioak eta albisteak egunero nolabaiteko zarata eta alarmaz zipriztinduta. Hala, gara gero eta hizkuntza informatibo belizistago edo militarizatuago batekin bizitzen ohitzen ari gara. Egunerokotasunaren parte da honako hauek aurkitzea: “lehertzen” diren polemikak, “jomugan” dauden pertsonak edo gertaerak, “bonba mediatiko” bat askatzen duen norbait edo telebistako programa batean kritiken “bonbardaketa” bati aurre egiten dion norbait; edo telebistako programa batean pertsona ospetsu bat “lehertu” egin dela, kirol-talde baten aldagela “bolborategia” dela, eta zenbaitek entrenatzailearen “lepoa” nahi dutela; film batek markak “birrindu” dituela, marka batek lehiakideak “zapaldu” dituela, argazki batek sare sozialak “sutan jarri”, “prezio-borrokak”, “batailak” eta kolore guztietako “gerrak”; benetako gatazka beliko baten testuingurutik kanpo erabiliz gero, imajinario kolektiboan eragiten dute egunero, eta gaurkotasunaren paisaia sumindu edo etsaitasunezkoa transmititzen dute.

Eta hauxe galdetzen diot neure buruari: Alarmismo zaratatsu horrek objektiboki islatzen du errealitatea? Mesede egiten al dio zerbaiti? Utz dezakegu alde batera? Zorioneko txakurtzat dut neure burua, ingurune batean bizi naizelako, eta ingurune horretan entzuten eta sentitzen dudana naturaren eta bertako soinu-paisaien kontakizunetik, auzokoen ahots geldietatik, datorrelako, bai eta jolasen oihuek eta kitzikapenak eragindako haurren baten irrintziren batetik ere, halakoak ere bai baitaude.

Pantaila zaratatsuetatik urruntzea eta urruneko kanpandorreen hotsarekin -landa ermita askotakoak mutututa daude dagoeneko- nahasten diren zintzarrien txilin-hotsa entzutea, edo gure erreka eta ibaietako bihurgune eta jauzietan uraren musika entzutea pribilegioa da landa eremuan bizi direnentzat, bai eta aukera lagungarria ere, gaurkotasun mediatikoaren soinu-banda zaratatsutik deskonektatu behar duten kaletarrentzat.

Eta, gaurkotasunaz ari garela, zergatik du landa munduak hain oihartzun txikia hedabideetan? Landa-munduak ez al du, gaur egun, krispaziora daraman bizimodu-eredu baten ingurune makro-kontsumistatik igortzen dena baino askoz ere gizarte-kontakizun abangoardistagoa? Landako herriek zergatik merezi dute sarritan gaurkotasuna gertaera itsusiren bat gertatzen denean? Galderak eta galderak egiten dizkiot neure buruari, hodeiak pasatzen ikusi bitartean.

Atera ditudan ondorioen arabera, nire ustez, krisi-garaian beharrezkoa da kontakizun distopikoa alde batera uztea eta utopiatik abiatutako kontakizun bat eraikitzea, gizakiak konponbideetara bideratzen laguntzeko. Eta ekonomia zirkularraren eta trantsizio ekologikoaren paradigmatik abiatutako kontakizun utopiko horrek landatartasun berria du protagonista.

Horregatik guztiagatik, gaur egun merezi du landa-inguruneak zarata mundutarretik urrun eskaintzen duen bizi-kalitatea bermatzearen aldeko apustua egitea (pantaila zaratatsu eta alarmistetatik deskonektatu nahi baduzu, jakina). Arabako herrietako eguneroko bizimoduan posible da, zorionez, giro apalagoaz gozatzea eta denbora librea zeregin erosoagoetan erabiltzea.

Nire desirarik onenak landatartasun berriaren kontakizunaren eraikuntzan aurrera egiteko, ingurunea ostentzen duten larrialdien eta alarmen kontakizun belizistaren alternatiba gisa. Artifiziotik aldendu eta naturalaz gozatzen ikasteko garaia da. Guau!

Ondo izan